Przez nieco ponad dwie godziny Sala Symfoniczna wypełniona była ekspresyjnymi forte i skokami do piano. Charakterystyczne dźwięki węgierskiego folkloru (Tańce z Galanty Zoltana Kodalky), przeplatały się z subtelnością i wirtuozerią kompozycji Liszta. Można było słuchać i usłyszeć współbrzmienie orkiestry z fortepianem, muzyków z dyrygentem, poszczególnych instrumentów- ze sobą nawzajem. Rytmy przywodzące na myśl czardasza, w połączeniu z odważnym prowadzeniem orkiestry mogły zaskoczyć i przekonać nie jednego słuchacza. Zaś obecność Davida Balla, który brzmieniem fortepianu jakby uruchamiał pozostałe instrumenty, pozostając wiernym stylistyce Liszta, pozwoliła melomanom na wsłuchanie się w subtelność brzmienia i idealną harmonię dźwięków. Dobre dźwięki tym razem wybrzmiały z węgierskim temperamentem Bartoka i Kodalky i romantycznością Liszta.