Lato 1994 roku, 150km od Moskwy. Czas wojny i sporów. Prokofiew tworzy nową kompozycję. Dzieło, mające gloryfikować wspaniałego ludzkiego ducha, wolność człowieka, jego hojność i czystość duszy. Jakby na przekór toczącej się pożodze... Teraz, kilkadziesiąt lat później, Złota Sala emanuje dźwiękami tamtych czasów, podniosłej i szczerej wizji Prokofiewa. Słychać lirykę i tragizm. Elegancję brzmienia i nuty heroizmu. Zderzenie świata wojny z pokojem i nadzieją. Brzmienie muzyki przekraczającej granice i "krzyk ekspresji" rosyjskiego kompozytora.