Jak muzyką oddać brzmienie ptaków? Na to pytanie odpowiedział Rautavarra w swoim Cantus Arcticus op. 61, czyli „Koncercie na ptaki i orkiestrę”. Trzy części. Dźwięki ptasich treli i odpowiadająca im, rozwijająca je orkiestra. Na chwilę Sala Symfoniczna zamieniła się w norweskie, Arktyczne cztery pory roku. Torfowiska pełne brzmienia fletów i sekcji dętej. Po nich melancholijny skowronek, którego głos przejmują smyczki. Na koniec- tajemnicze i majestatyczne łabędzie i kaskada, potęga dźwięków orkiestry. Kolejna część koncertu- wirtuozeria fortepianu i Juho Pohjonena w Koncercie Fortepianowym Salonena. Znów brzmienie ptaków, tym razem jednak- mechanicznych. Na koniec Sibellius i neoromantyczność II Symfonii D-Dur op. 43. Chwila z norweską interpretacją włoskiej muzyki. Motywy podróży i wojny. I potęga brzmienia orkiestry.