Symfonia, czy koncert? Jedno w drugim – Sinfonia concertante e-moll op. 125 Prokofiewa. Wirtuozeria wiolonczeli połączona z awangardowym zachodnim brzmieniem. Chwila marszu, popis solisty, liryczna chwila wyciszenia i znów wirtuozerskie brzmienie wiolonczeli. Muzyczne fajerwerki, przeplatane łagodnymi wyciszeniami. Elegancja, momentami sarkastycznego, brzmienia Prokofiewa. Po nim Berlioz i jego muzyczna autobiografia – Symfonia Fantastyczna op. 14. Historia życia kompozytora zamknięta w pięciu częściach. Brzmienie namiętności, w którym powtarzają się dźwięki „idee fixe” nieszczęśliwej miłości. Wieli bal, na którym pojawia się ukochana, mieszanina muzycznej radości i bólu. Chwila wyciszenia „wśród pól”, nadzieja i… lęk. Tajemnicze brzmienie snu i wizja śmieci. Uroczyste dźwięki marsza, przeplatane z odgłosami kroków, przebłysk „idee fixe” i ostatnie takty, kulminacja brzmienia w ciosie katowskiego topora.